“Zes uur in een wachtkamer. Ze noemden het een ‘veiligheidsprocedure.”
Zo beschreef Marcus het in zijn Reddit-post. Maar daarvoor, zei hij, begon het met pijn—en niet de emotionele soort.
Hij was buiten een hoekwinkel op de grond geduwd, speelgoed nog in zijn hand. Een agent hield hem met zijn gezicht naar beneden vast, en volgens Marcus drukte een andere agent zijn volledige gewicht op Marcus’ linkerbeen. Eerst dacht hij dat het gewoon een verstuiking was door de ongemakkelijke positie. Maar de pijn stopte niet.
Het bleek een verplaatste breuk te zijn—een gebroken been, botten uit lijn. Geen ambulance. Geen echte eerste hulp. Een agent gaf hem een koud kompres, maar ze boeiden hem toch en reden hem rechtstreeks naar het politiebureau.
“Ze bleven zeggen dat het protocol was,” schreef hij.
“Ik kon de eerste drie uur niet eens naar het toilet.”
Hij zat zes uur in een wachtkamer. Geen telefoontje. Geen medische aandacht tot aan zijn vrijlating.
Toen hij eindelijk op de SEH kwam, werd hem verteld dat hij een operatie nodig had.
